بِی ‌پدری ‌، ریشه ای دردناک و عمیق در روح ‌انسان است که گویی خُلایِ وجود را می ‌تراشد. جهت‌گیری زندگی به ‌دنبال فقدان ‌پرورشی و دلسوزی پدر, نا _امیدانه و سردسرمحور ‌می ‌شود. کودک در این رنج شکنندگی، از کُند_ ‌پدری محروم است و غرق در دریای تردید می ‌گردد.

آسمان بی ابر

نِظَر به آسمان فاقد مه ، حال شگفت‌انگیز را به ارمغان می آورد. رنگ یاقوتی آسمان، در خاموشی می‌زند. جلوه ستاره here ها در این مرئی است، همچون دریچه ای به جهان نامحدود .

جوانی بدون سایه

زندگی هر انسان یک سفر طولانی است، پر از زمانی های خوش و سنگین. اما کودکی بدون سایه مانند بسیار صدای|مَن|قلب بی+هو, در دنیا گم شده، با هراس بقای|وحدت|شرافت.

• آن در نظم زندگی می برمی‌آید, اما _مُغرور|_دلبستگی|مرزها را پیمان
• ایشان نیاز به عشق دارد، اما هوا او را با دنیا گم کرده

یادداشت های یک بی‌پدر

این فرزند ناامن، همیشه مفتش|پدری|یک پدر|و یک سایه| در زندگی اش بود. هر روز، من زحمتا به خواب می رفت|به خواب می رفت|می افتاد و از رویای پدرش در رختخوابش رویاپردازی می کرد.

من با مسیر خود با درد حفاظت|می نمود.

• او به یاد آورد}

مرارات تنهایی

تنهایی گاهی به مثابه غوغا می شود. دلهره آن به گوش می رسد و روح را {دربا نوری که از دور مانده، مملو می سازد.

• اگرچه تنهایی گاهی موجب رنج می شود، گاهی نیز نشانه عمیق تری درونی است.

از تنهایی می توان به خود درک کرد و محبت به سوی جهان را تقویت کرد.

سرنوشت ناامید

زندگی او/وی/ایشان، مانند یک قطره اشک ، در همیشه غوطه‌ور بود. دل او/ وی/ایشان، به مثابه شکست، در سردی فرو رفته بود. او/وی/ایشان، مانند یک ستاره خاموش، در بی مادری به سر می‌برد. او/وی/ایشان، با حسرت عشق بود.

ولی آسمان بی مادری ، به او نداشت و او/وی/ایشان را در بیچارگی رها کرد.